Er was altijd wel iets aan de hand in rolluikenland

Een situatie vol ‘hoogspanning’
In mijn tijd bij voornoemde zonweringszaak in Gelderland kreeg ik op een dag mijnheer en mevrouw Brokkenboer over de vloer. Een senioren-echtpaar dat kwam voor een rolluik dat gemonteerd moest worden voor de voordeur van hun galerijflat, op de derde verdieping. Er was ook haast geboden, want voor de vakantie, die 3 juni zou beginnen, moest alles potdicht zitten. Vooral mevrouw Brokkenboer voerde het woord: “Ziet u, mijnheer Mol, bij ons in het appartement hebben wij een intercom met deurbel. We kunnen dus vragen wie er aanbelt. Maar ja, op de eerste verdieping huren ze en daar hebben ze alleen een bel. Dus die mensen laten echt ie-de-reen naar binnen! Daardoor hebben we last van een inbraakgolf op onze duurdere koopverdiepingen. Want kwaadwillende lieden kunnen gewoon doorlopen als ze eenmaal binnen zijn…” Ik knikte begripvol.

Mijnheer Brokkenboer zat ondertussen te trillen van woede en wilde iets zeggen, maar kreeg meteen de mond gesnoerd. “Ja, let maar niet op hem, we hebben net politiebezoek gehad”, zei zijn ega. “En niet vanwege inbraak hoor. Nee, meneer hier naast me had een anti-inbraak oplossing getroffen die door de buren niet gewaardeerd werd. En door de politie ook niet, zo bleek.” Ik keek mijnheer aan en vroeg wat hij dan wel bedacht had. Rood aangelopen en met speeksel schuimend in zijn mondhoeken vertelde hij het. “Nou, ik wil die inbrekers een les leren. Ik had zo’n metalen schoonloop rooster buiten voor de deur gelegd en daar een stroomdraad aan geschroefd. Die liep onzichtbaar onder de deur door naar binnen. En aan de binnenkant heb ik ook een stroomdraad aan de knop van de deur gemaakt. In de keuken heb ik die draden op een stekker aangesloten, met een schakelaar ertussen. Kijk en als we dan op vakantie zouden gaan, dan had ik het keukenraam een beetje open kunnen zetten, de schakelaar voor het raam kunnen leggen en dan de stekker in het stopcontact kunnen steken. Naar buiten, schakelaar bedienen, raam dichtdrukken en voilà. Daar vang je boeven mee!” Meteen begreep ik waarom de buren daar niet zo kapot van waren. Nahijgend keek mijnheer Brokkenboer toe hoe ik keurig een offerte maakte, terwijl zijn vrouw de lamelstalen aan een nadere inspectie onderwierp. “Dan komt u inclusief montage uit op dit bedrag, inclusief Somfy motor en sleutelschakelaar”, deelde ik mee. Weer een rood aangelopen hoofd, weer schuim in de mondhoeken. “U wilt zeker misbruik maken van onze noodsituatie, heer Mol?”, beet de man me toe. “Kom, we gaan. Dit zijn geen zaken zo!” Gebrouilleerd verliet het oude echtpaar de zaak…

Een onbetrouwbaar uiterlijk als USP
Een dag later ging de telefoon: “Brokkenboer hier! Zeg mijnheer Mol, ik wil graag iets kwijt. Mijn vrouw en ik zouden het zeer op prijs stellen als u het dievengilde niet van onze vakantiedatum op de hoogte brengt. Kunt u mijn daar uw erewoord op geven?” Even wist ik niet wat ik moest zeggen. “Hoe komt u erbij dat ik het ‘dievengilde’ op de hoogte zou brengen? Waar ziet u mij voor aan?”, vroeg ik verontwaardigd. De beste man had geen moeite om een toelichting te geven. “Nou ziet u, als persoon kwam u best aardig over. Maar zoals u eruitziet! Met uw paardenstaart, baard, oorbellen en waarschijnlijk heeft u ergens nog een tatoeage op de koop toe. Dan kan het bijna niet anders of u verkeert privé in dubieuze kringen. Zonder u te willen beledigen he, maar u ziet er niet zo betrouwbaar uit. Vandaar mijn zorgen. Maar kunnen we de hand er spreekwoordelijk op schudden?” Nog bijkomend van de aantijging vertelde ik hem dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. “Nou, fijn. Dankuwel”, klonk het. Ik wenste hem en zijn vrouw nog een fijne vakantie en zorgde ervoor dat ik toch nog een paar keer ‘3 juni’ liet vallen. Voor ik ophing hoorde ik de man alweer zwaar ademen.